Flangia ad coniunctionem inter duo instrumenta adhibetur, etiam lamina flangae vel flangia appellata, forma superficiei obsignantis, foraminibus instructa, adhibita clavis ad duas flangas arcte coniungendas, – plerumque ad axem et flange adhibetur.
Nexus mutuus inter axes etiam ad connexionem inter extremitates tuborum adhibetur; constat ex flange, obturamento et clavo, quae inter se connectuntur ut grex connexionum separabilium structurae obturantis coniunctae. Crassitudo flange sub pressionibus diversis.
Diversi, diversis formis utuntur.
Exempli gratia, simus limbum faciei elevatae et limbum faciei concavae convexae frequentissimum: in conexione limborum, limbum faciei convexae cum limbum faciei concavae, vulgo masculinum et femininum appellatum, cooperari debet, dum limbum faciei elevatae cum limbum faciei elevatae cooperari debet. In genere, limbum faciei elevatae etiam genus limbum planum esse debet, nomine in codice RF; facies RF tantum cum facie RF coniungi potest. Codex limbum convexum est "m", et limbum "M" cum facie FM coniungi debet. Altera est concava FM (mas feminina), altera convexa m (mas). Compressio superficiei M/FM melior est quam superficiei RF. Limbum faciei elevatae et limbum faciei elevatae simul adhibentur, nomine in codice RF. Comparatio haec est:
Attamen, flangia faciei elevatae late in foro adhibetur. Generaliter, sub 2.5MPa nulla difficultas est. Flangia faciei concavae et convexae pretio maiori et effectu obturationis meliore fruitur, itaque gradus pressionis applicabilis relative altus est. Designatio difficilis est. Exempli gratia, cum delineatio status instrumenti praebetur, necesse est indicare qualis flangia sit, et deinde cum materia fistulae numeratur, aliud genus flangiae congruentis est.
Tempus publicationis: VII Kal. Mart. MMXXII